De reis naar Split
We vliegen via Wenen naar Split, slepen onze koffer naar het appartement en eten daarna oliebollen aan de boulevard. Een goed begin van de vakantie!
Veeg naar links en naar rechts om door de foto’s te bladeren.
Van verzekeringsproducten wordt wel eens gezegd dat ze ondoorzichtig zijn en dat er veel partijen tussen jou als klant en de uiteindelijke verzekeraar zitten, maar ook in andere branches kunnen ze er wat van. De reden dat het verhaal hiermee begint—naast ongetwijfeld een ernstige en ongeneeslijke vorm van beroepsdeformatie—is dat we momenteel in een vlucht zitten die geboekt is bij Lufthansa, van Austrian Airways is en uitgevoerd wordt door Tyrolean Airways. Juist.
Hoe dan ook, deze vlucht brengt ons in de loop van de ochtend in iets minder dan twee uur naar Wenen, waar we aansluitend over kunnen stappen op het toestel naar Split, onze eerste bestemming. Onze keus is dit jaar namelijk gevallen op Kroatië, sinds gisteren officieel het nieuwste lid van de Europese Unie. De bedoeling is dat we Split, Šibenik en Zadar zullen aandoen, die alle drie aan of bij de kust van de Adriatische Zee liggen. Zowel Vonne als ikzelf zijn nooit eerder in Kroatië geweest, maar we hebben er goede dingen over gehoord, dus we zijn benieuwd!
Na een korte overstap in Wenen stappen we in het tweede toestel dat volgens de eerder genoemde constructie wordt bemand. In het eerste gedeelte van de vlucht waren we glad vergeten dat online inchecken in de 21e eeuw een ding is, waardoor we er in het toestel pas achter kwamen dat de ons op Schiphol toebedeelde zitplaatsen geheel op de achterste rij bleken te zijn, met een riant en luxueus uitzicht vanuit het raampje op één van de twee motoren aan de zijkant van de romp van het toestel.
Gelukkig zien we op de instapkaart voor Wenen–Split dat we op rij negen zitten, dus voor dat uurtje zouden we dan wel een keurig uitzicht moeten hebben. Ware het niet dat rij negen zo’n beetje naast één van de nooduitgangen blijkt te zijn, waardoor we naast ons in plaats van een weids uitzicht over een zonnig Zuid-Europa een grijze deurpost en handvat kunnen bewonderen. Nauwelijks een koekje en een glaasje sap verder, kondigt de piloot al aan dat de daling is ingezet. Split, hier komen we aan! Ook al zien we er dan niets van.
Aankomst in Split
Eenmaal in Split gearriveerd, gaat het snel. We lopen de trap af, het vliegtuig uit, de Kroatische zon in en we wandelen naar de terminal van de kleine luchthaven van Split. Of eigenlijk moet ik zeggen: van Kaštela, want het vliegveld ligt een aantal dorpjes verderop. Het is vanaf het vliegveld nog een half uurtje met de rechtstreekse bus. Die stopt voor de deur en is dan ook snel gevonden. Eén rit later staan we naast de haven van Split onder een stralende zon te kijken naar prachtige schepen die in schandalig blauw water dobberen.
Ik weet nog net te voorkomen dat hij de afgiftedatum van mijn paspoort overneemt en ik als 2-jarige bekend sta.
We zetten koers in de richting van het door ons geboekte appartement en slepen onze nieuwe en gigantische reistas achter ons aan, die als een zwarte tank op twee wieltjes door de straten van Split dendert. Het voordeel is dat vrijwel al onze spullen er in één keer in kunnen en dat de wieltjes een hoop gesjouw schelen. Het nadeel is dat hij wel zwaar is en ongeveer zo log als een beer in winterslaap.
Zo denderen we de straat in waar ons appartement zich moet bevinden, maar waar we bij het ene gebouw nog lang niet bij het juiste nummer zijn, staan we bij het volgende nummer, een paar gebouwen verderop, veel te ver. Na wat heen en weer geloop, blijkt dat de nummering een klein zijstraatje in verder loopt en daar vinden we Ulica Plinarska № 65. Na een telefoontje komt de eigenaar onze kant op om ons toegang te verlenen.
Ivica blijkt een zeer hartelijke Kroaat die ons een alleraardigst appartement met een aparte slaapkamer, een keukentje, zithoek en balkonnetje in leidt. Nadat hij ons inschrijft voor het toerismebureau en ik officieel als Ivan Vlaardingen de boeken in ga (ik weet nog net te voorkomen dat hij de afgiftedatum van mijn paspoort overneemt en ik ook nog als 2-jarige bekend sta), draait hij nog de WC-bril vast, excuseert zich voor het feit dat bij een vorige gast de handdoekstang is afgebroken en gaat vervolgens snel een kaart van Split halen om te laten zien waar alles zit.
Met name dat laatste komt goed uit, want we hebben sowieso een supermarkt nodig om een aantal spullen te kopen als drinken en ontbijt. Aangezien het bovendien zo’n beetje etenstijd is en we wel wat moe zijn van de reis, besluiten we om daar ook direct spullen voor het eten te kopen en zelf even wat te koken. Zo gezegd, zo gedaan: na nog wat ontspannen op het balkonnetje met een boek en een goed avondmaal, zijn we weer energiek genoeg om er nog even op uit te gaan.
Op de boulevard
We lopen richting de haven, waar veel bootjes liggen die je voor een dagtochtje kunt boeken, waar je mee naar een andere plaats kunt varen of die je zelf kunt huren. Er zitten wel een aantal mooi uitziende tochtjes bij, dus we besluiten om hier later in de week nog eens naar te kijken.
Een eindje verderop liggen nog wat bootjes die duidelijk niet te huur zijn en als ze dat wel zouden zijn, meer dan onze hele reissom per dag zouden kosten. Eén jacht, onder Australische vlag, telt drie verdiepingen, een overdekte jacuzzi, een zonneterras op de achterkant met verlichte trap naar boven en verlichte treden tot onder de waterlijn. Aan dat terras zit een overdekte ruimte met bar, inclusief barstoelen en een gigantische flatscreen TV, waar twee kinderen op naar tekenfilms aan het kijken zijn. Oh ja, en aan het zonneterras onder de bar-ruimte zit ook nog een groot aquarium ingebouwd. Voor als je midden op zee zit en ineens de onbedwingbare neiging hebt naar vissen te kijken, denk ik. In elk geval lijkt het mij vrij duidelijk: zo’n boot wil ik ook wel.
Op de boulevard langs de haven is het nog erg bedrijvig: naast alle goed gevulde terrassen zijn er ook nog optredens van een Bulgaarse pyrojongleur (zo’n gast die met brandende toortsen in het rond zwaait zonder dat er een barbecue in de buurt is of hij per ongeluk zijn broek in brand steekt) en van een groep dansers in Kroatische klederdracht die dus een traditionele dans doen. Bovendien zijn er allemaal kraampjes met lekkernijen, waaronder één met fritule: gefrituurde bolletjes die Vonne erg interesseren. Nieuwsgierig gaat zij een portie halen en komt terug met een grote plastic beker met bolletjes en poedersuiker. Wat blijkt: het zijn gewoon mini-oliebolletjes! Niet eerder buiten Nederland gezien, niemand schijnt die dingen te kennen, maar hier in Split, slenter je op een zomeravond blijkbaar langs de haven terwijl je kleine oliebolletjes uit een beker prikt: je verzint het niet.