Naar Split en naar huis
We keren voor de laatste avond terug naar Split, om de volgende dag het vliegtuig terug naar Amsterdam te nemen.
Veeg naar links en naar rechts om door de foto’s te bladeren.
Wat valt er nog te zeggen over de laatste dagen van de vakantie? Gisteren keerden we na het ontbijt en inpakken van de koffer terug naar Split. We konden de sleutels van het appartement volgens Sanela gewoon achterlaten op de tafel van het appartement; blijkbaar is de criminaliteit erg laag en bovendien zou Anika aan het begin van de middag toch langs komen om schoon te maken. Ditmaal namen we wel de taxi naar het busstation (de fout om kilometers te zeulen met een tientonner van een tas achter je aan bij een temperatuur van boven de 30°C, maak je maar één keer (in elk geval per jaar)).
Een korte tijd later zitten we dan ook weer in één van de comfortabele bussen van Autotransport Šibenik die ons als een soort van afscheidstournee nog één keer langs de plaatsen rijdt waar we al geweest zijn: achtereenvolgens Šibenik, Trogir en uiteindelijk weer Split. Aangezien we de weg in Split nu een beetje kennen, slepen we de koffer in rap tempo langs de riva naar het hotel. Voor we de eerste keer vertrokken, hadden we al even gekeken waar het hotel voor de laatste nacht zich bevond. Wat we dan weer niet hadden gezien, was dat het hotel zich op de vierde verdieping van het gebouw bevond. En dat er geen lift was. Gelukkig is de receptionist beschikbaar om te helpen tillen, dus met z'n tweeën sjouwen we de koffer acht trappen omhoog. Het hotel blijkt een kleine gelegenheid met maar enkele kamers, maar die zijn wel erg mooi en comfortabel.
We kleden ons om en vertrekken direct naar het park Marjan om nog een keertje lekker te kunnen zwemmen. Ik ben er alleen al vrij snel uit, omdat ik bij de eerste duik met mijn hand tegen een scherpe rots net onder de oppervlakte aan zwaai en een flinke snee in mijn vinger oploop, maar Vonne dobbert nog geruime tijd rond met haar gezicht naar beneden in het water; een wit–oranje buis het belangrijkste teken dat ze niet verdronken, maar aan het snorkelen is.
Na een laatste zonsondergang lopen we terug naar het centrum. Voor het eten hebben we al lang geleden besloten dat we terug zouden gaan naar het restaurant van de buitenproportionele mixed grill; niet dat we de nodige behoefte hebben aan nog zo’n schranspartij, maar ik wil de gehaktballen die Vonne de vorige keer had, en ook zij wil graag nog een ander gerecht uitproberen. Dat de meeste porties hier ruim bemeten zijn, merken we wanneer de twee Italiaanse dames naast ons de inktvisringen voor twee bestellen en een schaal voorgezet krijgen die rustig aan vier mensen geserveerd had kunnen worden. Dit restaurant is de levende nachtmerrie van Marianne Thieme.
Maar na een maaltijd die opnieuw erg goed smaakte, lopen we nog één keer over de riva en eindigen we de vakantie zoals deze begon: met een bakje mini-oliebollen op de boulevard!
De terugreis
Vanochtend moesten we om 10 uur uitchecken, maar we konden onze tassen nog in het hotel laten. Dat gaf ons de gelegenheid om nog even door Split te lopen en een ijsje en wat laatste souvenirs te kopen om onze kuna’s op te maken voor we naar het vliegveld gingen. Tegen een uur of twee haalden we onze tassen op, sjouwden ze samen met de receptionist weer acht trappen af en namen de bus terug naar het vliegveld. Daar bleek het Zwarte Gevaarte inmiddels 28 kilo te wegen en moesten we er nog een paar kilo uithalen, die wel weer als handbagage mee mochten. Een tas met jas en schoenen bleek al snel voldoende.
Het Lufthansa-toestel was een half uurtje te laat, maar het lange wachten werd meer dan goed gemaakt door de Kartoffelsalat met stukjes schnitzel (laat dat maar aan die Duitsers over!) die we aan boord kregen. De overstap was deze keer in München en lang genoeg voor een avondmaaltijd, maar ook hier werd ons vertrek op het laatste moment uitgesteld: bij het taxiën kwam de piloot van Augsburg Airways er achter dat de linkermotor van het toestel niet goed reageerde. Er moesten dus nog een paar mechaniciëns naar kijken, er moest opnieuw getest worden en het nodige papierwerk ingevuld worden. Er bestond al even de vrees dat we niet met het toestel zouden kunnen vertrekken, maar na een half uurtje gaf de piloot aan dat de motoren inmiddels weer naar behoren werkten en dat we konden vertrekken.
En zo, hoog in de lucht, de zonsondergang boven Amsterdam tegemoet, eindigt onze vakantie definitief. Kroatië, bedankt voor de gastvrije en prachtige vakantie en hopelijk tot ziens!