Het park Marjan
Gezien het mooie weer in Kroatië duiken we eerst het park en daarna het water in. En tussendoor zwaaien we nog wat met boomstammen voor de conditie.
Veeg naar links en naar rechts om door de foto’s te bladeren.
De eerste echte dag van de vakantie; we beginnen rustig aan en slapen eerst een beetje uit. De zonwering werkt uitermate goed, want de luiken aan de buitenzijde met ingebouwde luxaflex laten vrijwel geen licht door. Wanneer ik dan ook de schuifdeur van de slaapkamer opendoe, sta ik eerst tien minuten te knipperen met mijn ogen. Wanneer ik gewend ben aan het licht, zie ik dat Vonne, die er iets eerder uit was dan ik, het ontbijt al heeft klaargezet—inclusief de meest blauwe thee die ik ooit heb gezien, met dank aan de blauwe bessen die de thee haar smaak geven.
We besluiten om eropuit te gaan, maar dan in de andere richting dan waar we gisteren naartoe zijn gelopen. Verder op het schiereiland van Split moet een bos liggen en volgens appartement-eigenaar Ivica ook een mooi strand. Weliswaar niet zo mooi als een strand vlak naast de haven, dat hij omschrijft als het mooiste aan de Adriatische Zee en het Copacabana van Split, maar ook bij lange na niet zo druk. Met een beetje mazzel kunnen we gelijk een mooie zwemlocatie scouten.
Het park Marjan
Het is het warmste deel van de dag, dus we besluiten om het eerst nog wel even bij lopen te houden en wandelen even later het bos/park Marjan in. Het blijkt een populaire bestemming voor sportieve Kroaten, want we komen er redelijk wat hardlopers en fietsers tegen. Bovendien blijkt er een heel trainingsparcours uitgezet te zijn door het park: wanneer je deze route volgt, kom je langs allerlei “fitnessapparatuur”. We vinden een rek met boomstammen om mee te gewichtheffen, een rek om je aan op te trekken en een rek met ringen om halverwege het hardlopen even een vogelnestje in te maken (angstige flashbacks naar de gymnastiekles op de middelbare school!).
Ik zie mezelf al sierlijk en gracieus met het gelaat naar beneden op de rotsgrond belanden.
Sportief als we zijn zwaaien we dus even wat boomstammen in het rond en trekken we ons ook nog een paar keer op, maar bij een rek om overheen koppeltje te duikelen, trekken we de grens. Ik zie mezelf al sierlijk en gracieus over de stellage heen zwaaien om aan de andere kant met het gelaat naar beneden op de zanderige rotsgrond te belanden. De route is een heel leuk idee, maar we vragen ons wel af hoeveel gebruik er (nog) van wordt gemaakt; al zien we wel veel hardlopers en fietsers die onderweg bij bankjes even stoppen om sit-ups te doen en te stretchen.
De paadjes door het bos leiden omhoog en al snel hebben we aan de ene kant een prachtig uitzicht over de baai en jachthaven met daarachter de heuvels van het Kroatische vasteland, en aan de andere kant op schiereiland Čiovo en de eilanden Šolta, Brač en in de verte Vis. Aan de noordkant zien we bovendien inderdaad het beloofde strandje, maar verderop langs de rotsachtige kust liggen er ook nog mensen op de stenen en zwemmen ze in het heldere water. Dat is in de warme middagzon een aanlokkelijk vooruitzicht, dus via de andere kant van het park keren we terug. We halen direct nog een paar boodschappen bij de supermarkt en kleden ons in het appartement om.
Linea recta keren we terug naar het park en zoeken een rustig plekje langs het water. Het is inmiddels het einde van de middag en iets drukker nu er meer mensen vanuit school of werk komen, maar het is nog steeds rustig te noemen. We leggen onze handdoeken neer en klauteren over de stenen het water in. Het is heerlijk fris en inderdaad kristalhelder: je kunt tot in elk geval een meter of twee gewoon de bodem zien. Tot ruim na achten, wanneer de zon onder begint te gaan, zwemmen we of liggen we een boek te lezen. Het is een ontzettend idyllisch plekje en ik vind het nu al bijna jammer dat we Split zullen gaan verlaten voor Šibenik en Zadar.
Voor het avondeten gaan we de stad in. Ivica heeft twee leuke tentjes aangeraden, maar we vinden ze beiden niet op de plaats waar we denken dat hij de cirkels en kruisjes op de kaart in het appartement heeft gezet, dus besluiten we een terrasje aan de boulevard te pakken. Veel gezelligheid, bedrijvigheid en muziek, plus een schnitzel Zagreb style (cordon bleu) en een moot gegrilde tonijn: zo kun je rustig van tien tot half twaalf dineren. Buiten. Probeer dat bij ons thuis maar eens…