Nin, Kornati en de loungebar
We bezoeken de kleinste kathedraal ter wereld in Nin, varen met de boot naar het Kornati-park en Dugi Otok, en loungen in de meest relaxte bar ooit.
Veeg naar links en naar rechts om door de foto’s te bladeren.
Het weekend begon op zaterdag met een tochtje naar Nin, een stadje niet ver van Zadar. Of liever gezegd, het weekend was al even begonnen toen we die kant op gingen, want we hadden een heerlijk langzame zaterdagochtend. De bus naar Nin vertrok van de nogal verafgelegen autobusni kolodvor (het busstation), dus besloten we om twee vliegen in één klap te staan en om eens een keer de bus naar het busstation te nemen. De tweede vlieg in dat scenario was, dat we direct naar de halte bij de jachthaven bij Uškok konden lopen, waar we de volgende ochtend ook vroeg zouden moeten zijn voor de bootexcursie en zo een idee zouden hebben van waar we precies moesten zijn. Dit bleek vrij eenvoudig te vinden en net toen we op de bushalte stonden, kwam er prompt nog een derde vlieg aanrijden in een taxi. De vlieg, ehm, ik bedoel de taxichauffeur, bood aan om ons voor 20 kuna (dezelfde prijs als twee buskaartjes) naar het busstation te rijden. Waarschijnlijk kwam hij net terug van een ritje naar een buitenwijk, dus dat kwam mooi uit.
Op het station kochten we twee kaartjes voor de bus naar Nin, maar die bleek pas een klein uurtje later te vertrekken. Dat gaf ons de tijd om bij een nog verrassend chique uitziende fast-foodtent een hamburger te halen. Deze werd ter plekke bereid en kwam met groente op een behoorlijk groot broodje. Hij smaakte bovendien erg goed—dat is nog eens wat anders dan de kleine en dure hamburgers die je hier bij een McDonalds/Febo/Smullers/vul maar in krijgt. Goed gevuld stapten we dus in de bus naar Nin. Een korte tijd later stapten we uit, en vroeg ik aan Vonne wat we hier precies gingen doen. Daarop keek ze me aan en zei: “Jíj wilde hier naartoe, zeg jíj het maar!”
Er stond me wel iets bij dat ik over Nin had gelezen in de In your pocket-gids en mogelijk dat ik misschien ook gezegd had dat het wel de moeite waard zou zijn om langs te gaan… gelukkig heb ik een digitale versie van de gids op mijn telefoon gezet en kan ik nog even snel kijken waarom we hier eigenlijk zijn. Het blijkt de locatie van het oude Romeinse Aenona, met een mooi historisch centrum op een (zoals gebruikelijk) eilandje en tevens van de kleinste kathedraal ter wereld. We liepen dus het historische eilandje op en vonden er inderdaad een heel erg kleine kathedraal: één kleine, maar toch nog wel hoge ruimte met drie nissen, twee zwaluwnesten en één donatiebus.
“Jíj wilde hier naartoe, zeg jíj het maar!”
Omdat Nin altijd een bisschoppelijke zetel is geweest, mag dit kleine kerkje zich toch een kathedraal noemen. Een eindje verderop, naast opnieuw een standbeeld van een druk toverende prekende bisschop Gregorius van Nin, stond de nieuwe en grotere kathedraal (voor je allerlei beelden voor je ziet: nog steeds het niveau van dorpskerk) die allerlei mooie schatten tentoongesteld zou moeten hebben, maar er was net een bruiloft aan de gang. Enigszins jaloers keken we naar het bruidspaar en de fotograaf die hier een prachtige historische omgeving en gegarandeerd goed weer tot hun beschikking hadden, iets waar de fotograaf dan ook dankbaar gebruik van maakte. Overigens deden wij dat ook, want een eindje verderop was een ijswinkel, waar je er in Kroatië veel van aantreft. Likkend aan een verkoelend ijsje liepen we nog langs wat Romeinse ruïnes en de zee voordat we de bus terug naar Zadar namen. Nin is een mooi stadje en heerlijk rustig, maar met een paar uurtjes heb je het wel gezien.
Eenmaal terug in het appartement werd er aangeklopt door Sanela, die net een paar gasten naar het appartement boven ons bracht. Ze bood nogmaals haar verontschuldigingen aan voor het feit dat de televisie niet werkte. Op de eerste avond merkten we dat de televisie—of liever gezegd, één van de kastjes van de satellietontvanger—het niet deed, terwijl alles goed aangesloten leek te zijn. Sanela had direct geprobeerd om haar buurman in te schakelen om hem te komen repareren, maar die bleek ziek te zijn, Sanela met de angst achterlatend dat wij het appartement zouden verlaten omdat er geen televisie was; we hadden hem nog geen seconde gemist. Ze ging nu direct opnieuw bellen, maar kreeg geen gehoor. Plan B: ze had een vriend in de auto zitten die wel technisch aangelegd was, dus of wij er akkoord mee waren dat hij even binnen kwam om er naar te kijken. Geen probleem, wat ons betreft. Nog een telefoontje en haar vriend kwam op krukken binnen gestrompeld (recentelijk een knie-operatie gehad) en begon naar alle kastjes te kijken.
De vriend van Sanela kwam tot dezelfde conclusie als wij, en terwijl Sanela steeds zenuwachtiger werd, besloot hij om alles maar even los te halen en opnieuw aan te sluiten. Bij het opnieuw inpluggen van de stekker, kwam één van de kastjes plots tot leven en had de TV een signaal. Succes! We kregen nog een stortvloed van sorry’s dat we het zo lang zonder TV hadden moeten stellen, wat echt geen probleem was voor ons. Maar, nu konden we wel weer genieten van onze favoriete vakantie-muziekzender: het Italiaanse Radio 102.5 (very normal people!). Hoera!
Een tweede boottocht
Op zondag ging de dag wél vroeg van start, want om acht uur werden we al verwacht in de jachthaven van Uškok om aan boord te gaan van de Vila Dalmatina, die ons naar de Kornati-eilanden zou brengen. Het Kornati-park is opnieuw een Kroatisch Nationaal Park en bestaat uit een archipel van eilanden die vanuit Zadar gezien het verst weg voor de kust liggen. In totaal zijn er zo’n 140 eilanden, sommigen groter en tijdelijk bewoond, maar de meesten kleiner en onbewoond. Veel van de eilanden zijn erg kaal, omdat er teveel schapen op hebben gegraasd en omdat ook de herders vaak bomen hebben gekapt en begroeiing verbrand om de schapen de ruimte te geven. En ook de visstand is nog herstellende van overbevissing. Dus: kale eilanden en een lege zee, en daar kun je dan gaan kijken.
Klinkt dat vreselijk? Dat valt reuze mee. Het gebied is juist als nationaal park aangewezen om te kunnen herstellen en er leven ontzettend veel diersoorten in de zee, waarvan een flink aantal beschermd zijn en alleen hier voorkomen. Het park is dan ook een populaire bestemming voor zeilers en duikers. Bovendien zijn er een aantal spectaculaire kliffen. Het is dus geen wonder dat we vroeg zijn opgestaan om deze kant op te komen, maar wat wel een klein wonder is is het feit dat het bewolkt en zelfs wat fris is. Gelukkig heeft de boot een dichte verdieping en even na kwart over acht zetten we vanaf Uškok koers richting de riva van Zadar om de overige passagiers op te pikken. Daarna kiezen we het ruime sop en gaan richting de eilanden.
Voor de tweede keer deze vakantie weigert Vonne om mij na het eten naar huis te rollen.
Het programma gaf aan dat we een aperitief, een ontbijt en een lunch zouden krijgen aan boord, maar we hadden er eigenlijk niet op gerekend dat het ook in die volgorde zou gebeuren. Precies: om pakweg negen uur ’s ochtends, op een boot, nog voor er iemand heeft ontbeten, komt de bemanning bekertjes met slivovitz uitdelen. Nogal wat passagiers weigeren begrijpelijk, maar Vonne is wel nieuwsgierig naar de inhoud en accepteert er eentje. Na het eerste slokje besluit ze om er toch maar vooral lang over te doen en het ontbijt af te wachten. Dat volgt snel en bestaat uit twee flinke sneden brood met ham en kaas—een prima bodem voor het aperitief in elk geval.
Het duurt een uurtje of drie om naar de Kornati-eilanden te varen en hoewel het uitzicht mooi is, blijft het weer twijfelachtig. De kale eilanden zien er wel heel bijzonder uit en de kliffen zijn erg indrukwekkend. Even na het middaguur leggen we aan bij het eiland Dugi Otok, waar we bij een restaurant een eenvoudige, maar smaakvolle maaltijd krijgen van vlees én vis (opnieuw heeft het programma niet gelogen over de samenstelling van de lunch). Tijdens de maaltijd trekt de bewolking ineens vrij snel weg en plotseling is de ons inmiddels bekende warme Kroatische zon geheel terug.
Net op tijd, want na het eten hebben we de tijd om omhoog te klimmen op het eiland en de kliffen van dichterbij te bekijken en om te zwemmen in de zee of in het Zilveren Meer: een groot zoutwatermeer op het eiland. Via de rand van de kliffen (schitterend uitzicht!) lopen we naar het meer voor een warme duik. Het meer is vrij ondiep, waardoor het water beduidend warmer is dan het soms nog verrassend koude zeewater langs de kust. Het water schijnt bovendien ook nog eens allerlei genezend eigenschappen te bezitten (doet het altijd goed bij de toeristen); wat daar waar van is, blijft in het midden—net als ik overigens, want het water is heerlijk. Terwijl ik als een soort van otter door het meer heen en weer glijd, geniet Vonne na een duik heerlijk van de zon. Het is jammer dat we in de loop van de middag weer moeten inschepen, maar hoe fijn het meer ook is, we willen niet op Dugi Otok achterblijven.
Na een kalme terugtocht zijn we rond een uur of zes terug bij Uškok, waar ook een mooi kiezelstrandje is, waar we een avond eerder ook al even zijn geweest. Na voor de belachelijk lage prijs van 6kn (€0,80) per glas een drankje in het strandtentje te hebben gedaan, neemt Vonne nog een duik in het water en ik in mijn boek. Volgens onze plattegrond moet er in de buurt een restaurantje zitten met de Italiaans klinkende naam Mio, wat ons doet vermoeden dat ze pasta en pizza serveren. De naam blijkt echter het Kroatische ‘Mijo’ te zijn, maar pasta en pizza serveren ze: en hoe! Mijn lasagne is één van de, zo niet de lekkerste die ik ooit heb gegeten en ook de pizza van Vonne is een uitstekend exemplaar. Het is bijna meer dan ik op kan, maar het eten is te lekker om te laten staan. Voor de tweede keer deze vakantie weigert Vonne om mij na het eten naar huis te rollen. Nou moe!
Loungen in de bar
Na de lange zondag lassen we vandaag een rustdag in. We besluiten om nog even het centrum van Zadar in te gaan om een beetje rond te lopen, souvenirs aan te schaffen en gewoon lekker te genieten van het weer. We zijn nog maar net de deur uit, of Vonne begint alweer blauwe benen te krijgen, zelfs na een grondige wasbeurt van de blauwe broek. Eén kledingwissel verder zijn we dan toch onderweg en niet veel later zijn we druk bezig alle souvenirwinkels en kraampjes te verkennen. Direct aan het forum vinden we een ijssalon met de mooist versierde ijsbakken die we ooit hebben gezien. Het ijs is versierd met kunstige krullen, verschillende figuurtjes, nootjes en snoepjes. Zo zit er op de bak met chocolade-ijs een egel van ijs met stekels van chocola. Naast dat het er erg aantrekkelijk uitziet, smaakt het ook nog eens bijzonder goed: het lekkerste ijs dat we deze vakantie hebben gegeten.
Wanneer we de hele middag een beetje gelopen en gewinkeld hebben, besluiten we om nog een drankje te doen in de loungebar aan de zuidkant van het centrum, in het parkje op de Venetiaanse fortificaties. Naast de uiteraard ontspannen muziek zijn ook alle zitplaatsen ingericht voor maximaal comfort. We nemen plaats in twee rieten kuipstoelen waar je heerlijk onderuitgezakt in kunt liggen en genieten al snel in de namiddagzon van een cocktail en een Leffe. Eigenlijk wil ik nooit meer weg, maar we hebben een afspraak met Sanela om het appartement te betalen en de volgende dag wordt opnieuw een lange. Volledig relaxed keren we dus huiswaarts. Nog één excursie te gaan in onze Kroatië-reis!