De heenreis
Eindelijk vakantie! We pakken de auto in en rijden met de ene na de andere tussenstop naar Luxemburg.
De vakantie begint iets later dan gepland. Al had ik het makkelijk aangedurfd om geld in te zetten op de mogelijkheid dat we niet om acht uur ’s ochtends weg zouden rijden, duurt het inpakken van de auto toch langer dan gedacht. Natuurlijk hebben we de tassen al gepakt en hebben we alles wat we mee willen nemen al klaar staan, maar het duurt toch nog even voordat alles daadwerkelijk in de laadruimte ingepakt zit. Het helpt niet dat er toch nog allerlei dingen zijn waarvan we op het laatst bedenken dat die ook nog wel mee kunnen. Het mooiste voorbeeld zijn toch wel de opklapbare tuinstoelen, die we ons herinneren wanneer we zo’n beetje de auto in willen stappen om te vertrekken, en noodgedwongen maar op de achterbank geschoven worden. De auto zit inmiddels zo vol dat ik me afvraag of we niet gewoon ons hele appartement hebben ingepakt, en ik verwacht dan ook gewoon later op de dag mijn IKEA-boekenkast in de voortent in elkaar te moeten schroeven.
Maar alles zit dan toch in de auto, ik heb mijn ANWB-wegenkaart op schoot en de optimale route naar Luxemburg uitgestippeld (niet zo moeilijk omdat het grotendeels, zoals het Duits zo’n mooie woordcombinatie heeft, immer gerade aus is), dus er kan helemaal niets misgaan! Nadat Vonne een paar minuten later zoals gebruikelijk de afslag naar de snelweg heeft gemist en we stevig op Aalsmeer afkoersen in plaats van Luxemburg, besluit ik dat het misschien toch een goed idee is om nog even Google Maps te raadplegen voor de juiste route naar de wegen op de grote Benelux-kaart toe. Hier slagen we dan weer wel glansrijk in, en nog een aantal minuten later zetten we dan toch koers richting vakantie.
We zijn onderweg
Het is ongeveer vier uur rijden naar het gedeelte van Luxemburg waar we naartoe willen, namelijk Klein Zwitserland aan de oostkant, langs de grens met Duitsland. Dit betekent dat we zo’n beetje halverwege de rit pas bij Maastricht zullen zijn. Het klinkt toch vreemd in de oren—halverwege je vakantiereis, en je bent Nederland nog niet eens uit. Maar het is wel een mooie gelegenheid om even te lunchen en een rustpauze in de rit in te lassen. Immers, voor de rest rijden we aan één stuk door en stoppen nergens voor!
We slagen er in om elk tankstation dat we tegenkomen te negeren tot we er voorbij zijn.
Nou ja, behalve de eerste stop op een parkeerplaats nabij Utrecht dan, omdat Vonne de koelbox achterstevoren op de achterbank heeft gezet, waardoor ik niet bij onze reis-snacks kan. In tegenstelling tot haar aansporingen, zie ik het idee om midden op de snelweg tussen de stoelen door naar de achterkant van de auto te klimmen en en passant de automobilist vóór ons te voorzien van het prachtige beeld van mijn achterwerk door de voorruit, niet zo zitten. Maar na een stop en met de situatie gerectificeerd, kan niets ons verder tegenhouden!
Vooruit dan, nog één stop vijf minuten na de lunchpauze, omdat de Benelux-kaart bij Eijsden in Limburg ophoudt, en alleen verder gelezen kan worden door hem andersom op te vouwen. Opnieuw doet Vonne hier behulpzame aansporingen om de kaart dan ook ter plekke andersom op te vouwen, maar wanneer hij in de volle breedte over haar schoot ligt en ik dreig hem open te vouwen, ziet ze in dat de voorruit van een blik op de weg dan wordt omgetoverd tot een blik op Vlaanderen, en rijdt ze theatraal zuchtend de volgende parkeerplaats op.
En ja, eenmaal in Luxemburg aangekomen, moeten we ook nog een keertje stoppen omdat er zo langzamerhand wel getankt kan gaan worden. Terwijl de naald van de benzinemeter inmiddels langzaam maar zeker voorbij het laatste streepje richting het rood kruipt en Vonne verzekert dat je nog zeker minstens half Europa door kunt rijden op dat laatste restje, slagen we er in om elk tankstation dat we tegenkomen, te negeren tot we er vlak voorbij zijn. Zelfs een enorm knalblauw Aral-tankstation langs de kant van de weg in Clairvaux ontsnapt op de één of andere miraculeuze wijze aan Vonne’s aandacht tot ik haar fijntjes wijs op het complex waar we voorbij rijden en de mogelijkheid dat ze daar wel eens brandstof zouden kunnen verkopen.
Maar, de motor geeft inderdaad voorlopig nog niet op, en het duurt niet lang voordat we Klein Zwitserland bereiken. We komen bij Echternach, en besluiten dat het de hoogste tijd wordt om een camping te gaan vinden. Luxemburg is succesvol bereikt!