Nynke’s collega’s en het lab

Voor de eerste dagen in Dallas was er niet veel gepland. Zo kon Vonne een beetje bijkomen van de jetlag en rustig kennis maken met het dagelijkse leven van Nynke en de mensen uit haar lab.

• 1

Veeg naar links en naar rechts om door de foto’s te bladeren.

Om 5 uur ’s ochtends, maar nu lokale tijd in Dallas, werd Vonne weer wakker. Nu omdat het luchtbed redelijk zacht was geworden en ze er bijna door werd omhuld. Blijkbaar zat er een lek in het luchtbed en liep het langzaam leeg. Het bed werd weer bijgepompt en er kon weer een paar uur verder worden geslapen. Het meest vervelende was dat het hoeslaken op een zeker moment losschoot van het slappe luchtbed, waardoor je verstrikt raakte in de dekens. Probeer daar maar eens doorheen te slapen!

Gelukkig stond er vandaag niet veel op het programma. Eerst werd er nog even met het thuisfront geskyped om alle reisverhalen door te geven en daarna werden er wat huishoudelijke klusjes gedaan, zoals de was en de boodschappen. Het weer was prachtig, wel even een verschil met de 10°C in België! In de supermarkt werd eten voor de avond en het diner van de volgende dag ingeslagen en we vonden zelfs chocoladerozijnen. Iedereen zegt hier gedag, de medewerkers van de supermarkt vragen hoe het gaat en ze pakken de boodschappen voor je in.

Om 5 uur ’s ochtends werd Vonne wakker op de grond, want ook dit luchtbed was lek.

’s Middags was er afgesproken in een biercafé met een paar mensen uit het lab van Nynke. We zouden hier met de bus naartoe gaan en George ging ook mee. We liepen naar de bushalte, maar helaas hadden we hem net gemist en ging 'ie pas weer over een half uur; Dallas is niet heel erg ingericht op openbaar vervoer. Omdat het café ongeveer een half uur lopen was, besloten we dat laatste dan maar te gaan doen. Na een aardige wandeling waren we ook wel aan een koud biertje toe. Gelukkig wist George waar het was, dus konden we het gemakkelijk vinden.

In het café kon je allerlei Amerikaanse biertjes proberen die heel apart smaken, omdat er allerlei smaken aan toe worden gevoegd, zoals sinaasappelschil of chocolade. Op aanraden van Tom probeerden we er een paar en het smaakte best goed, maar wel heel anders dan wat Vonne gewend was. Er was een flinke groep in het café. Uit Nynke haar lab waren er Tom, Christine, Jenn (Jennifer) en Jon en verder nog Anna (vriendin van Tom), de man van Jenn, Miles en nog een stel dat Nynke niet kende.

Na een paar biertjes en een barleywijn gingen we weer terug, deze keer wel met de bus. We gingen daarna eten maken met de leftovers van Nynke’s fancy restaurant. Daarna gingen we snel slapen, want Vonne was wel redelijk op en had waarschijnlijk nog een jetlag. Deze keer zou ze kunnen slapen op een luchtbed van Jon, die er toevallig nog één in zijn auto had liggen.

Op bezoek in het lab

Om 5 uur ’s ochtends werd Vonne wakker op de grond, want geloof het of niet, maar dit luchtbed was ook lek. Het werd een beetje lastig om vast te stellen of er sprake was van een jetlag op deze manier. Het luchtbed werd maar weer opgepompt, maar toen Vonne er daarna op ging zitten, hoorde ze de lucht ontsnappen. Al snel werd het gat gevonden en met hulp van kneedgum en ducttape kon er weer verder worden geslapen!

Na het ontbijt en een paar Skype-sessies gingen we op weg naar het lab om de muizen te zien. Nynke liet haar bureau zien en leidde vervolgens de weg door vele gangen en deuren naar een plek waar de beschermende kleding aangetrokken moest worden. De muizenlabs waren op basis van hygiëne opgedeeld in verschillende delen en deze kon je uiteraard alleen van heel schoon naar minder schoon bezoeken.

Voor de eerste labs moesten we een papieren pak, muts, schoenbedekkers, mondkapje en handschoenen aantrekken. Vervolgens liepen we door een soort luchtdouche en konden we schoon naar de kraamkamers. In dit lab stonden rijen met bakken op elkaar gestapeld, waarin de muizen zaten. Iedere bak was ongeveer een A4-tje groot en daarin zaten een paar muizen. In dit lab waren er veel met een paar nestjes met kleine muisjes, variërend van pasgeboren en roze tot iets groter met al enkele kleine witte of zwarte haartjes.

Als afscheid had Joe midden in de lente een Thanksgiving-diner georganiseerd.

Nynke pakte steeds een bak uit de rekken om te laten zien. Op de bakken stonden kaartjes met de soort muizen en wat voor voedsel ze moesten krijgen. Vakkundig tilde Nynke de muizen aan hun staart uit de bak en liet ze op haar hand lopen. De kleine muisjes waren heel schattig. Daarna gingen we door naar een ander lab. Daarvoor zagen we ook nog aparte kamers waar onder andere operaties worden gedaan.

De tweede labs hadden een lagere vorm van hygiëne, dus kon er een ander pak aan. We hadden nog een paar dikke muizen bekeken, waarvan één hele dikke—dat zag er wel zielig uit—en toen kon alles weer uit. Er was verder niemand in het lab, maar het was natuurlijk ook zondag en het was wel handig dat het niet zo druk was. Daarna moesten we ook snel weer terug, omdat we nog boerenkool moesten koken.

Als afscheid had Joe een Thanksgiving-diner georganiseerd voor Nynke (ja, midden in de lente) en wij moesten iets Nederlands koken. Het duurde alleen ontzettend lang voordat de aardappelen klaar waren in de magnetron, dus het werd steeds later. De magnetron zorgde er ook voor dat de worst was gebarsten, maar uiteindelijk hadden we een gerecht en snelden we naar de bus.

Hadden we nu maar op internet gekeken naar hoe laat deze ging, want toen we aankwamen bleek dat hij maar één keer per uur ging en dat de volgende pas over drie kwartier ging. Nynke stuurde wat smsjes en kreeg toen een telefoontje dat Tom ons wel op wilde pikken. We kwamen aan bij Joe en al het eten stond al bijna klaar. Hij had een kalkoen en sweet potatoes weten te regelen en verder was er salade, mac & cheese, bread crumbs, boontjes, broccoli-salade en onze boerenkool.

Er werd druk opgeschept en zoals bij een echte Thanksgiving propten we ons helemaal vol, zelfs nog met de zogenoemde Dutch applepie en “chemische” cupcakes als toetje. Joe en zijn vrouw waren er, net als Jon, Christine, Tom, Anna en nog iemand die Nynke niet kende. Na het eten werd er buiten nog wat gestoepkrijt en samen met Teddy, het zoontje van Joe, met de bal gespeeld. Daarna bracht Jon ons naar huis. ’s Avonds keken we nog een film en toen doken we moe ons bed in.