Opruimen en afscheid
De laatste dagen in Dallas waren vooral erg druk met veel afspraken en vooral veel inpakken. Toen was de tijd gekomen om afscheid te nemen van iedereen en kon de road trip beginnen!
Veeg naar links en naar rechts om door de foto’s te bladeren.
We dachten dat de planning vandaag wel meeviel, maar uiteindelijk was het een enorm vol programma:
7.00 – De wekker ging. Opstaan, spullen pakken en klaar zetten. Nog even snel stofzuigen nu we de stofzuiger nog hadden en we moesten alweer gaan.
8.15 – We vertrokken richting de trein. Het ontbijt haalden we bij de donutshop naast Nynke’s appartement.
8.39 – We namen de trein naar het vliegveld. Daar moesten we nog een eindje met de shuttle naar de plek waar de autoverhuurbedrijven waren.
10.00 – Gelukkig waren we mooi op tijd bij de autoverhuur. Na wat formulieren getekend te hebben en nog wat extra kosten te hebben bijbetaald konden we in onze blinkende felrode Toyota stappen. De auto reed prima en al snel waren we weer op weg naar Dallas.
10.30 – Bij het appartement laadden we alle spullen in die terug moesten naar de loan closet, mensen van Nynke’s lab, of die moesten worden verkocht. We probeerden de fiets nog in de auto te krijgen, maar dat lukte niet. Nynke fietste toen maar voor Vonne in de auto uit. Nynke parkeerde de fiets, haalde de theedoek op die bij Joe was blijven liggen en we konden naar de loan closet.
12.00 – Het afleveren ging vrij vlot. Er was een karretje om alles op te zetten, het werd terug gezet en het was klaar zonder papierwerk.
12.30 – Op naar de volgende afspraak: de Rodeo Goat, een burgerrestaurant waar we gingen lunchen met Joe en Christine. Hier hadden ze allerlei verschillende burgers. We begonnen met cheesefries with surprise (chilipepers) en op aanraden van de rest nam Vonne de Sugar Burger met bacon, gekarameliseerde ui en perzik. Een aparte combinatie, maar wel lekker. Nynke had een white animal, die nogal messy was, dat wil zeggen: niet te eten zonder dat je handen onder zaten. Ook hadden we nog goat balls, gefrituurde deegballetjes met suiker.
14.00 – Terug op de campus hadde we afgesproken met Juan voor het droogrek. Uiteindelijk bleek het een Aziatisch meisje te zijn. Het eerst item was verkocht! De volgende dozen met spullen konden we afleveren bij naastgelegen labs en gelukkig waren de kopers er ook, dus dat ging makkelijk.
14.30 – Na al deze klusjes liet Nynke nog meer van de campus zien, zoals de collegezalen, de kantine en kocht ze een T-shirt van de universiteit. De truien waren helaas te groot. We namen ook een shuttle naar North-campus, waar je bovenin een mooi uitzicht had. Deze campus was nieuwer en ook een stuk moderner.
16.00 – Terug in het lab werd Vonne achter de computer gezet om kaarten uit te printen, terwijl Nynke haar pasje in ging leveren. Dit moest echter helemaal op West building, dus dat duurde wel even. Daarna werd de fiets teruggegeven en kon er afscheid worden genomen van iedereen in het lab.
17.30 – Uitgeput en warm kwamen we terug bij het appartement. Om deze tijd was er afgesproken om de snijplanken op te laten halen. Terwijl Nynke dat ging doen, zou Vonne boodschappen doen bij de Mexicaan voor het avondeten. Het hek was alleen alweer dicht en zonder sleutel zat ze opgesloten op de parkeerplaats. Gelukkig kwam er nog een auto binnen en kon ze naar buiten glippen. Nynke leverde de snijplanken af en ontving het geld. We besloten voor het eten nog even het zwembad in te duiken om af te koelen. Het was zeker koud! Het duurde even voordat Nynke besloot helemaal onder te gaan. We waren niet de enige in het zwembad. Twee (dikke) meiden waren vrolijk in het water aan het spelen.
18.30 – Het avondeten werd klaargemaakt, dat bestond uit een salade. Nynke had niet zo’n trek omdat ze zo moe was. Beiden waren moe en het was moeilijk om te bedenken dat we vanavond nog weg moesten.
19.15 – De Koreaanse jongen kwam aan voor de pannen. Hij moest even op ons wachten omdat we de autosleutels niet konden vinden en onze tassen nog even moesten pakken. Als een ervaren keurmeester bekeek hij de pannen aandachtig. Met wat onderhandelen wilde hij de sauspan niet, maar de drie koekenpannen wel voor de genoemde prijs.
19.30 – Dit keer vertrokken we naar de DFW Gun Range om te gaan schieten tijdens Ladies Night. Na een kleine omweg kwamen we aan bij het gebouw. We hoorden buiten al wat knallen. De ingang was geschilderd als schietschijf. Toen we binnenstapten werden we wat overdonderd door de wapens die daar achter de toonbank hingen. Voor ons was het de eerste keer om wapens te zien van zo dichtbij. Voordat we konden beginnen moesten we op een iPad een formulier invullen en tekenen. Daarna kregen we een kort privélesje over hoe het pistool werkte.
De instructeur vertelde meteen dat we alles uit actiefilms moesten vergeten, want dat klopte niet. Toen we het wapen oppakten voelde het al erg zwaar, zwaarder dan je verwacht. Het laden van de kogels vergt ook wat ervaring en het duurde een tijdje voordat we de nepkogels erin hadden. Hij liet verder zien hoe je het vast moest houden en hoe je kon laden. Nynke schrok wel even toen het bovenste deel terugschoot als je een pistool laadt. Na de instructieles mochten we echt gaan oefenen op de baan. De instructeur vroeg welk wapen we wilden. Eh… degene van de les? Die kregen we mee en we deelden een wapen en vijftig kogels. Hij herhaalde nog dat het wapen altijd naar de baan gericht moest zijn (geladen of ongeladen) en de armen moesten gestrekt, het lichaam naar voren gebogen en de linkervoet iets naar voren. Ook hadden we oor- en oogbescherming op. Dat was wel nodig, want de schoten waren hard en de hulzen vlogen in het rond.
20.30 – Nynke voelde zich net een politieagent uit Flikken Maastricht. Alleen hadden we geen idee waar we schoten. Je kon wel goed richten op een punt, maar door de krachtige terugslag (recoil) wist je niet of het gelukt was. We schoten echter best goed. Nynke had de truc van het laden van de kogels te pakken, maar Vonne had er nog moeite mee. Eén keer zag Vonne dat Nynke mooi het midden schoot, maar ze bleek op de schouder te hebben gemikt.
21.00 – De baan ging dicht en we reden weer terug. Vonne bleek nog per ongeluk een souvenirtje mee te hebben genomen: er lag een lege huls in de auto. Thuis aangekomen telden we de kogels in de schietschijf en we kwamen op 48 gaten, dus maar 2 gemist!
21.15 – ’s Avonds laat werden er nog twee wasjes gedraaid zodat we schone kleding hadden voor de vakantie. Dit vergde wat creativiteit omdat we het wasrek net hadden verkocht. Vonne laadde zoveel mogelijk op het rek aan de deur en Nynke had een lijntje gespannen tussen de lamp en de kast.
Afscheid nemen
Woensdagochtend zijn we wat langer blijven liggen, we waren nog steeds moe van de vorige dag. We zouden naar de mall gaan, maar Nynke was ziek geworden. Ze had de keelziekte van Vonne gekregen. Dus die dag hebben we besteed aan inpakken en opruimen. Vonne begon stapeltjes te maken zodat Nynke die kon uitzoeken. Later die middag toen Nynke twee pijnstillers had geslikt gingen we boodschappen doen voor het roadtrip-voedsel en langs de Family Dollar voor opvulspul om de gaten in de muren op te vullen. Daarvoor zijn we nog langs de Amerikaanse Chase bank gegaan om Nynke’s bankrekening op te zeggen. De werknemer herkende Nynke van het begin dus het opzeggen ging heel erg snel.
George zei dat hij wat simpels had gemaakt, maar haalde een enorm stuk vlees uit de oven.
Die avond gingen we bij George thuis eten. Hij ging koken voor ons. Wij zouden de wijn meenemen, alleen George kreeg ook de inhoud van de vriezer plus nog een paar dingen. Vonne ontmoette ook zijn kat: Mister President genaamd. George zei dat hij wat simpels had gemaakt, maar ondertussen haalde hij een enorm stuk vlees uit de oven in een saus met daaromheen ui, wortel, gele wortel (parsnip) en spruitjes. Het varkensvlees was lekker mals en licht gekruid. Het smaakte allemaal erg goed. Als toetje had hij zelf crème brûlée gemaakt. Hij vertelde dat hij een recept had gevonden zonder brander en de crème brûléetjes waren in muffinvormpjes gemaakt. Het smaakte heerlijk. Daarna zaten we propvol.
Nynke en George hadden nog een emotioneel afscheid waarbij George een klein bosje rode rozen had gekocht en een lief kaartje had geschreven. Daarna gingen we slapen, voor het laatst in Dallas.
Vertrek uit Dallas
Op tijd opstaan en pakken maar! Alles in de koffers proppen, heel veel weggooien en de rest in de wasmand gooien die naar Suzanne zou gaan. De afvalstapel was groot, maar die konden we makkelijk door de trash chimney gooien. Verder heel veel heen en weer lopen van het appartement naar de auto. We waren moe en begonnen aardig te zweten op een warme dag. Nynke was nog steeds wat ziek dus zij had ook niet veel energie.
Toen alles in de auto kwijt was gingen we alles schoonmaken. De stofzuiger was helaas wel weg, maar verder konden we wel de planken, kastjes, keuken en de badkamer schoonmaken. De gehuurde meubels werden later opgehaald. Uiteindelijk lieten we een kaal appartement achter. Nog even controleren of Nynke niks achter had gelaten en we konden de sleutel inleveren.
Als verrassing lag er nog een waterrekening in Nynke’s postvakje die ze nog moest betalen. De borg die Nynke nog zou ontvangen kon helaas alleen per check gegeven worden, net als de borg van de loan closet. Vervolgens moesten we nog gaan uitzoeken hoe we dat het beste konden verwerken.
Intussen gingen we richting campus om het lekke luchtbed terug te brengen naar Marleen op North Campus. Daarna hadden we afgesproken met George bij de auto, zodat hij zijn kussen terug kon krijgen en hij wilde ook mee helpen dragen. Bij Scherer’s lab aangekomen brachten we het luchtbed terug naar Jon, wisselden we de stekkers van Joe (en vergaten helaas zijn graffiti-spuitbus mee te nemen) en legden we het modem op Christine’s bureau.
Philip was weer terug uit Boston. Die konden we zo nog even aanschieten en het afscheidscadeautje geven. Daarna gingen we naaar beneden om koffie te drinken met Suzanne. Er werd nog een keer afscheid genomen van George en toen wachtten we bij de Starbucks op Suzanne. Daar dronken we koffie met cake. Suzanne had haar auto niet op de campus staan, dus reden we langs haar appartement om de wasmand vol spullen af te leveren. Toen kwam het laatste afscheid en ging de roadtrip eindelijk beginnen!
Het was inmiddels drie uur, en het was nog zes uur rijden, maar het ging allemaal goed. De roadtrip-cd, gemixt door Iwan, ging voor het eerst op en de mp3-spelers konden ook worden aangesloten op de autospeakers. We hadden genoeg snacks en stopten af en toe voor een pauze, wissel van bestuurder en om wat te eten. Er waren veel rustplekken en kleine stadjes langs de weg. Onderweg zagen we ook veel ja-knikkers; in Texas is duidelijk veel olie te vinden. ’s Avonds kwamen we aan bij het hotel en sleepten we alle koffers naar binnen. De kamer was prima, alleen het kingsize bed kraakte een beetje, maar het sliep prima.