De Grand Canyon
Het eerste nationale park van de vakantie, de Grand Canyon, wordt vandaag bezocht. We blijven naar dit prachtige schouwspel kijken tot de zon ondergaat.
Veeg naar links en naar rechts om door de foto’s te bladeren.
In het ochtendgloren werden we wakker in onze betonnen tipi. Het was een koude nacht, maar gelukkig waren onze dekens met Indiaanse print lekker warm. We namen allebei een douche in de veel te lage douche, wat resulteerde in het volgende: Vonne stootte haar hoofd tegen de schuine wand en Nynke tegen de douchekop. Kleine Amerikanen. We beseften dat er geen ontbijt was, dus begonnen we aan oud brood en restjes. We moesten nog opschieten om voor 11 uur uit te checken. Alleen was de eigenaar niet aanwezig, dus moesten we aan de schoonmaakster vragen waar we de sleutel moesten laten.
Onze reis vervolgde vandaag in Arizona en we zouden de Grand Canyon bezoeken! Op de route er naartoe gingen we naar de Sunset Crater, want het zag er wel indrukwekkend uit in de ANWB-gids. Onderweg reden we langs bergen/heuvels voornamelijk bestaande uit rotsen. Het enige groen waren rondvormige bosjes. Om de krater te zien moesten we vijf dollar betalen. We konden makkelijk voorbij rijden, maar zo kregen we een kaart én sponsorden we het gebied. Er waren alleen wat problemen met de pinautomaat, dus moesten we met cash betalen. Gelukkig had Nynke een voorraadje contant geld. Vervolgens reden we verder het park in.
Al snel zagen we een stuk met zwarte rotsen. Het leek op een stuk land met potgrond dat heel grof was omgeploegd. Dit bleek dus lava te zijn, “slechts” duizend jaar oud. Het was bijzonder om de rotsen te bekijken en door zwart zand te lopen. Er was alleen geen krater te zien. Een Ranger wees omhoog naar een enorme berg en vertelde dat daar de krater was, alleen kon je het niet beklimmen. Hij gaf ons wat achtergrondinformatie en vertelde dat er heel veel slapende vulkanen zijn in dit gebied. Hij wees ons nog naar een plek om de hoek en daar konden we meer lava zien. Helaas geen krater, maar wel bijzondere lava.
Onze reis ging verder richting het zuidelijke gedeelte van de Grand Canyon. Onderweg zagen we veel reclameborden en kraampjes van indianenstammen, met de boodschap om sieraden te kopen. Arizona is ook de staat met de meeste indiaanse inwoners. Opmerkelijk genoeg zagen we ook veel dino’s langs de weg. Misschien waren er opgravingen van dino's, maar het blijft onduidelijk. Voor de ingang van het Grand Canyon Park kwamen we een eerder uitkijkpunt tegen waar het water gangen door door bergen had gemaakt en dat resulteerde in hoge kliffen. Ook hier waren marktkraampjes waar indianen hun spullen verkochten.
We reden daarna verder naar de ingang van het Grand Canyon park. Een hele aardige meneer, een verademing na de tipi-vrouw, gaf ons een bonnetje om op onze auto te plakken en zo reden we het park in. De eerste stop was een uitkijktoren. Vanaf daar kon je erg ver kijken, want het park was gigantisch groot. De uitkijktoren had bovenin geen ramen, dus het stonk naar toerist, zweet en een tekort aan zuurstof. Dus lang zijn we er niet gebleven. Aan de binnenkant hadden ze indianentekeningen geschilderd. Bij de uitkijktoren hadden we een broodje gegeten.
Daarna waren er enorm veel viewpoints met elk prachtige uitzichten. We hebben veel foto’s gemaakt en mogelijk ook van dezelfde bergen. Het was heel bijzonder dat het zo ver uitstrekte. Tussen de rotsen stroomde een riviertje. Je kon eventueel ook met de ezel naar beneden en overnachten, maar dan moet je wel uitkijken voor: slangen, schorpioenen, spinnen etc. Verder kwamen we ook een mini-museumpje tegen, ook zonder ramen en mét stank, en er waren wat ruïnes te zien (lees: rijtjes stenen). Wel kon je lezen hoe de originele bewoners van de Grand Canyon konden overleven in de kale vlaktes en wat voor huizen ze bouwden.
We wisten dat de ondergaande zon heel mooi is in de Grand Canyon dus daarvoor probeerden we bij het grote viewpoint te zijn. Samen met vele andere toeristen hebben we veel mooie foto’s gemaakt. Daarna werd het snel donker en gingen we terug naar het motel. Aan het einde van het park hadden we ook nog wilde dieren gezien! Geen mountain lions of steenbokken, maar wel een soort herten, waarvan we dachten dat het muilherten waren. Ook schrok Vonne heel erg toen opeens een coyote de weg overstak. Het was vermoeiend om te rijden over lange donkere wegen zonder lantaarnpalen en enig uitzicht.
Uiteindelijk werden we opgevangen in een oud en typisch Route 66-dorpje en een hele aardige moteleigenaar. Hij liet ons zien waar we konden eten, want we waren wel hongerig. We hebben pasta gegeten (daar hadden we zo’n zin in) en daarna kropen we moe ons bed in.