Het Yosemite-park
Niet alle beslissingen zijn even handig vandaag, maar we genieten wel van de prachtige natuur in het Yosemite park.
Veeg naar links en naar rechts om door de foto’s te bladeren.
Omdat we het Yosemite park toch echt niet wilden missen, ging de wekker al om 7 uur. We hadden de avond ervoor al zoveel mogelijk ingepakt en na een snel ontbijt zaten we in de auto. Even langs de drive-in Starbucks (al ging dat niet helemaal soepel) voor een shot cafeïne en we konden op weg. De parkinformatienummers leerden ons dat de wegen open waren, al waren op sommige nog wel sneeuwkettingen nodig. De weersinformatie kon nog wel veranderen, dus we hoopten dat het nog zou veranderen.
We reden een eind naar het park terwijl we informatie opzochten over de verhuur en verkoop van sneeuwkettingen. Dit was lastig te vinden en prijzen varieerden ook sterk. Het informatienummer bleef hetzelfde bericht geven, dus stopten we op een zeker moment bij een auto-onderdelenbedrijfje om te informeren. Hier in de buurt werd niets verhuurd, maar in een andere plaats bij de andere ingang van het park wel. Ze kostten $90 om aan te schaffen, en ongebruikt konden we er de helft voor terugkrijgen. Dit was een hoop geld, maar een bepaalde weg (State Route 41) wilden we toch graag op. We zaten een tijd in de auto, nadenkend, tot Nynke riep: “Ik koop ze gewoon!”
Onder het motto “je bent hier maar één keer” gingen we de winkel binnen en kochten de kettingen. De verkoper liet ons zien hoe ze om moesten en we konden op weg.
Deze keer konden we al een stuk verder rijden dan de vorige dag. Er lag nauwelijks sneeuw op de weg en het zonnetje scheen. We stuitten weer op een rij auto’s en inderdaad: het bord met ‘chains required’ verscheen. Het duurde erg lang, maar na een tijd filerijden waren we eindelijk bij de ingang. We betaalden de toegangsprijs, bevestigden dat we kettingen hadden en reden naar binnen. Vervolgens waren we een tijd aan het prutsen om de kettingen om te krijgen. Sommige mensen leken hier foto’s van de te maken, blijkbaar zag het er grappig uit. Toen kregen we het trucje door en ging de tweede vrij makkelijk. Een parkranger liet weten dat het pad naar de sequoia-bomen wel gesloten was en dat je dat moest lopen. Omdat we de auto met kettingen niet onbeheerd wilden achterlaten haalden we ze er weer af en begonnen met meerdere mensen aan de wandeling van twee mijl (3,2km) naar de bomen.
Deze weg lag wel bedekt met deels smeltende sneeuw, dus het was lastig om de voeten droog te houden; vooral voor Vonne, die geen betere schoenen dan gympen mee had. Na ongeveer drie kwartier lopen kwamen we bij het begin. Er waren al enkele grote, rode bomen te zien. Ze leken ons niet eens allemaal heel hoog, maar waren wel heel breed. Het was erg mooi wandelen door het besneeuwde bos. Het was nog een kleine mijl naar de Grizzly Giant, een gigantisch brede en oude boom. Hij was niet meer zo hoog, want de top was afgebroken, maar nog steeds hoger dan een Boeing en het Vrijheidsbeeld, zoals het informatiebord ons leerde.
Toen liepen we het hele eind weer terug naar de auto, met inmiddels soppende schoenen en sokken. We waren al een paar uur verder en het was al wat drukker in het park. Blijkbaar was er ook genoeg sneeuw gesmolten, want sneeuwkettingen waren niet meer nodig. Foeterend op de overdreven voorzichtigheid van de Amerikanen (de besneeuwde weg naar de sequoia-bomen had makkelijk bereden kunnen worden met sneeuwkettingen, zeker als ze een beetje geveegd hadden) reden we naar de volgende highlights.
Ondanks dat onze toegangsprijs met de kettingen nu wel erg hoog lag, was het een prachtig gebied. We reden door bossen met hoge, besneeuwde bergen en adembenemende uitzichten. De eerste stop was een waterval (Bridal Falls). Deze kletterde van een hoge berg af tot een soort waterwolk van druppels. We klommen een stukje over de rotsen om het van dichterbij te kunnen zien en we reden weer verder. Bij de uitzichtpunten keken we uit op Yosemite Valley en de hoge bergen, zoals de Half Dome. Ook was er nog een tweede waterval, de Yosemite Falls, die in twee delen naar beneden viel. We zochten nog even naar het Mirror Lake, op de kaart die een beetje een puzzel was met alle weggetjes naar de vele campings in deze omgeving, maar de weg naar het meer bleek gesloten. Toen reden we het park weer uit.
Zelfs nadat we voorbij de uitgang waren, reden we nog lang door een prachtig landschap, waarbij de bergen overgingen in heuvels en later in geel grasland. Onderweg hadden we nog een kleine omweg, omdat een deel van de oorspronkelijke weg bedekt was onder een steenlawine. Het was al avond en we vreesden of we de kustweg naar San Fransisco nog voor het donker gingen halen. Het duurde nog best lang voor we weer op een grote weg zaten. Onderweg haalden we pizza bij Little Caesar’s en aten die op in de auto. Toen we eindelijk bij de kust waren, was het al helemaal donker en nog anderhalf uur rijden naar San Francisco! We bedachten ons dat de vier uur rijtijd helemaal niet was gerekend vanaf het Yosemite park, maar vanaf ons hotel. Vergeten na te kijken.
Het werd een saaie en lange weg terug door het donker, terwijl we de tijd doodden met liedjes. We vroegen ons af waarom we via de kust en niet rechtstreeks naar San Francisco waren gereden, want in het donker was er niet veel aan. Uiteindelijk kwamen we om 11 uur bij ons hotel aan. Dit was de duurste en kleinste kamer, maar zag er verder prima uit. Helaas konden we nog niet meteen ons bed in, want eerst moesten we de sneeuwkettingen nog op eBay zetten en Craigslist, waarvan de registraties nog vrij lang duurden. Ook moest er nog een sokken- en ondergoedwas worden gedaan, want de voorraad begon op te raken. Uitgeput konden we toen gaan slapen, maar helaas weer niet voor lang. Ook voelden we de spierpijn van het lopen nog de volgende dag, vooral bij het trappen lopen.